„Absalomie, Absalomie (1936) – tytuł powieści jest aluzją do opowieści o konflikcie biblijnego króla Dawida i jego zbuntowanego syna Absaloma. Rozgrywająca się jednocześnie na kilku planach akcja obejmuje życie paru pokoleń mieszkańców amerykańskiego Południa, od pierwszych lat XIX wieku do początku XX stulecia. Wielowątkowa książka opowiada o rozkwicie i upadku rodu założonego przez Tomasza Sutpena – nędzarza i awanturnika wżenionego w rodzinę zamożnego plantatora – który dosłużył się podczas wojny secesyjnej rangi pułkownika. Snuta przez kilka osób pogmatwana relacja o burzliwy życiu Sutpena (będą tu wielkie miłości, wielka nienawiść i morderstwa), typowego przedstawiciela ówczesnego Południa – człowieka apodyktycznego, gwałtownika i rasisty – rozpoczyna się czterdzieści lat po śmierci. Żaden z narratorów nie zna całej prawdy o bohaterze, ich opowieści się krzyżują, uzupełniają albo wykluczają. Jest to modelowy przykład techniki strumienia świadomości, stylu, z którego słynął Faulkner. Pisarz rozrywa tok fabuły, manipulując powieściowym czasem i bohaterami, którzy snują niekończące się, z pozoru chaotyczne monologi wewnętrzne. Pełny obraz życia Sutpena – tak jak życia każdego człowieka – jest niemożliwy do ustalenia. Dramat, który zniszczył ród Sutpenów, ma korzenie w mrocznej przeszłości i winie ciążącej na członkach familii. „Wielki pisarz zachodniej półkuli jawi się tu w całej pełni współwyznawcą i kontynuatorem wielkiego pisarza kultury wschodniej – Dostojewskiego” = zachwyca się Anna Tatarkiewicz. /Nota wydawnicza/