SOWA OPAC : Miejska Biblioteka Publiczna im. Juliusza Słowackiego w Tarnowie Katalog zbiorów

Audiobook

W koszyku

oceń

Instytut / Jakub Żulczyk ; czyta Dorota Zielińska. - Kraków : Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, 2010 2012 (Larix). - 35 odcinków (dł. odcinka 15 min.) ; 179 MB.

Autor

Żulczyk Jakub (1983- ) Autor Zielińska Dorota (1984- ) Wykonanie

Forma i typ

Audiobooki Publikacje dla niewidomych Proza

Odbiorca

Niewidomi

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Gatunek

Powieść Kryminał Wydawnictwa dla niewidomych

Mam na imię Agnieszka. Moje mieszkanie ma na imię Instytut. Dwanaście godzin temu zostałam w nim uwięziona. Mój dom jest moim więzieniem. Nie mogę z niego wyjść. Nikt nie może do niego wejść. Kamienica w centrum Krakowa. Siedem osób, które nie mogą się z niej wydostać. Krwawy napis: "To nasze mieszkanie", jest jedyną wskazówką, jaką otrzymują. Wkrótce rusza lawina makabrycznych zdarzeń. Czy komukolwiek uda się uciec?

zob. w.bibliotece.pl

Strefa uwag:

Uwaga ogólna

Nr książki wg "Larix" : 20589.

Uwaga dotycząca typu pliku

Dane dźwiękowe do odtwarzania na urządzeniu "Czytak".

Recenzje:

Zamknięci w koszmarze.
Jakuba Żulczyk Instytut to trzecia w kolejności jego powieść. Zwraca w niej uwagę bardzo uważne i „szerokie” oko, które obejmuje historię głównej bohaterki, z dwóch, jednak ściśle ze sobą związanych, perspektyw. Poza tym jest ona bezkompromisowa, pokazuje , psychikę bohaterów , sytuacje w jakich się znajdują i język jakim się posługują bez cenzury, z określanym tak już przez wielu krytyków „gówniarskim buntem”. (...)
Bohaterką jest Agnieszka, która mimo swoich trzydziestu pięciu lat, nie wykazuje dojrzałości, nawet w kwestii wychowywania swojej córki – kocha ją, ale sposób w jaki się ją zajmuje nie jest tolerowany przez wielu ludzi z jej otoczenia. Jej tryb życia: „hulaj dusza, piekła nie ma!” doprowadza w końcu do rozwodu, ograniczenia kontaktów z córką i „ucieczki” z Warszawy do Krakowa. Zmiana miejsca zamieszkania nie jest jednak przypadkowa, gdyż bohaterka dostaje w spadku po babce jej stare mieszkanie w kamienicy. Agnieszka nie ma się gdzie podziać, więc jedynym wyjściem jest, z bólem serca, rozstanie z Warszawą i córką i wyprowadzka. To nie pierwsze i nie ostatnie zmiany jakie czekają bohaterkę. Nowi znajomi, praca, otoczenie, nawet sąsiedzi doprowadzą do nieoczekiwanych, mrocznych wydarzeń. Pewnego dnia Agnieszka i znajomi przebywający w jej mieszkaniu orientują się, że zostali zamknięci na własnej klatce schodowej. Nie mogą otworzyć bramki, zadzwonić, winda jest zepsuta, nie ma sąsiadów – jakby nagle wyparowali.
Z początku wydaje im się to żartem. Jednak sytuacja z dnia na dzień staje się mało śmieszna – pojawiają się groźby, bohaterowie orientują się, że grozi im niebezpieczeństwo. Zamknięci przechodzą przez różne stadia: od niezdawania sobie sprawy z powagi sytuacji do kompletnego obłędu, który mógłby doprowadzić do wzajemnej destrukcji. Dla czytelnika, jak i dla bohaterów sytuacja jest niejasna do samego końca. Kto, po co, z jakiego powodu zamknął ich w mieszkaniu i wymuszał oddanie tego mieszkania? Na odpowiedź będzie trzeba czekać i w między czasie przetrwać ciąg przerażających wydarzeń. Zanim się ją pozna, razem z bohaterami można odczuć tę grozę wydarzenia, niemożność zrobienia czegokolwiek, powolną utratę sił – tak w kwestii fizycznej jak i psychicznej. Co kryje takiego kryje się za przeszłością jej babki? Dlaczego jej mieszkanie dalej nosi nazwę Istytutu? Odpowiedzi na te pytania będą trudne to „przełknięcia”.
W trakcie lektury „Instytutu” można najeść się strachu i to nie małego. Tą sporą dawkę negatywnych emocji jest trudno przebrnąć, tak samo bohaterom jak i czytelnikowi. Warto jednak sięgnąć po tą książkę. Polecam ją przede wszystkim czytelnikom, którzy nie obawiają się tego, że będzie trudno zasnąć po jej lekturze.