Zbiór wierszy polskiego poety Tadeusza Kubasa (1932-2003). "Tadeusz Kubas nie należy do poetów płodnych. Z reką na sercu można powiedzieć, że unika pisania wierszy nawet w niedzielę, pomniejsze święto. Rzadka to w dzisiejszych czasach cnota. Nie należy też Kubas do poetów zafascynowanych obrazem poetyckim. Unika jak ognia łatwego kojarzenia słów w niekończące się obrazy poetyckie. Nie ufa im, podejrzewając, słusznie zresztą, że każdy obraz poetycki jest obosieczny, wyrażający tylko w drobnej cząstce to, co poeta widzi, czuje, co przemyślał w ciągu kilku czy też kilkunastu dni [...]. Bez większego trudu można udowodnić, że Tadeusz Kubas jest nieodrodnym synem czy też wnukiem poezji Juliana Przybosia. Prawie dosłownie została przez niego przejęta podstawowa zasada poezji awangardowej: jak najmniej słów. Ona też powoduje, że wiersze Kubasa są zwarte, niemal matematycznie wyliczone, unikające zbytecznych ozdobników i przymiotnikowych podpórek. Nie każde słowo jest nośne poetycko. Tadeusz Kubas doskonale o tym wie. Z tysięcy słów uwikłanych w wieloznaczności poetyckie - wybiera owo jednoznaczne. Unika w ten sposób świecidełek mamiących oczy czytelnika, błyskotek utrudniających dotarcie do sedna opisywanego przedmiotu, do ludzkiego wnętrza, do przemyśleń filozoficznych. Jest w tym nieubłagana logika, przemyślana dokładnie konsekwencja. Wiersze Kubasa operują zawsze skrótem myślowym, większą czy też mniejszą metaforą [...]. Sądzę, że tytuł tomiku w pełni odpowiada zawartym w wierszach przemyśleniom. Wiersze, na poły filozoficzne, wyrażające treści uniwersalne, są uzupełnione przemyśleniami drobniejszymi, niemal rodzinnymi, często nawet groteskowymi, ale dopełniajacymi widzenie poetyckie Kubasa. Wydaje mi się, że są sporym sukcesem pisarskim Tadeusza Kubasa. Na tle młodej naszej poezji, w jakiś sposób bezmyślnej, pisanej na chybcika, pełnej niekontrolowanych obrazów, musi budzić szacunek wyważone i przemyślane każde słowo [Tadeusz Nowak - ze skrzydełka obwoluty]".