Wybór wierszy polskiej pisarki Urszuli Kozioł (ur. 1931). "Wracając do tematu brutalności trzeba stwierdzić, że właściwie nawet poezja osobista Urszuli Kozioł nader często odwołuje się do przemocy. W jednym z jej wierszy padają słowa: (). W innym miejscu, pisząc o dwojgu ludzi, poetka smutno konstatuje: . Istotnym sygnałem, wzmacniającym obraz świata jako zagrożenia, jest tytuł niedawno wydanego tomu . Słowo to oznacza coś, co budzi strach, graniczący niekiedy wręcz z fascynacją. W olbrzymim uproszczeniu można by powiedzieć, że tytułowy wyraz, zastosowany do tomu, w którym zachwyt nad naturą łączy się z jednoznacznym postawieniem kwestii przemijania, stanowi po prostu poetyckie określenie całego świata. Przeciwieństwo stanowiłaby zapewne , czyli sielanka. I tutaj natrafiamy na paradoks kluczowy chyba dla opisywanej twórczości. Wiersze Urszuli Kozioł wykazują bowiem znaczące pokrewieństwo z sielanką pojętą jako gatunek literacki, pod pretekstem opisu natury i prostych uczuć wyrażający treści filozoficzne. Jest to jednak taki rodzaj sielanki, w którym sam sposób opisywania świata wyraża więcej dzikości, niż ten szacowny, klasyczny gatunek przewiduje. Dzikość owa dotyczy przede wszystkim treści, wyboru określonych wątków i motywów. Natomiast czynnikiem równoważącym zasadniczo ciemną tonację emocjonalną tej twórczości jest bez wątpienia forma. Urszula Kozioł to poetka pełnego i pięknego zdania, rozbudowanej składni, wreszcie rzadkich zestawień słów. W polskiej poezji taka stylistyka zbyt często kojarzy się z oswojoną, bezpieczną metafizyką, jak również z pewną letniością. U Urszuli Kozioł jednakże na odwrót: spokojne tempo wiersza nie neutralizuje poruszanych problemów, lecz eksponuje je [cyt. za: https://culture.pl/pl/tworca/urszula-koziol]".